Na een lekkere zomervakantie zonder al te veel 'kankergedoe' was de periode na de vakantie toch wel behoorlijk pittig. Sonja voelde zich niet al te lekker, had veel pijntjes hier en daar en de zorgen voor de scan kwamen er weer aan. Hoogtepunt van deze kwakkelperiode was nu precies 2 weken geleden. Son had vanaf vrijdag pijn onder haar rechtersleutelbeen en die pijn werd steeds erger. Toch liep ze 's zondags nog 5 km met mijn zus. Maar maandagochtend was het echt mis, niet geslapen van de pijn en ze kon zelfs nauwelijks haar bed uitkomen. Dat kon natuurlijk niet. We besloten de poli oncologie te bellen. Ik legde de situatie uit en mij werd gezegd dat ik binnen een half uur terug zou worden gebeld. Dat gebeurde ook zo. De arts belde en we konden direct door naar de SEH. Het was in elk geval geen goed teken werd ons verteld. Tja, toen waren we toch wel behoorlijk in paniek. Je denkt direct het ergste.
Eenmaal op de SEH aangekomen begon het Lange Wachten. Artsen kwamen en gingen, er werd bloed afgenomen, een hartfilmpje gemaakt, een echo gemaakt, maar alles leek in orde. Ondertussen werd de pijn steeds heviger en Sonja werd met de minuut zieker. Zo erg zelfs, dat ze dacht het ziekenhuis niet meer uit te komen. 's Middag werd er nog een scan gemaakt en daar was op te zien dat het toch een longembolie betrof. Dat was, hoe naar dit ook is, toch een soort opluchting. Omdat Sonja inmiddels zo ziek was, moest ze in het ziekenhuis blijven. Ze kreeg antibiotica en bloedverdunners.
Het duurde nog behoorlijk lang voordat ze werd opgehaald en naar de afdeling oncologie werd gebracht. Inmiddels waren al onze reserves ook op. Gelukkig was iedereen heel lief en behulpzaam en kreeg ik tegen wil en dank een warme maaltijd opgedrongen. Ik had natuurlijk de hele dag verder nog niks gegeten en gedronken. Sonja kreeg een lekker bedje in plaats van dat SEH bed/brancard en dat bracht weer wat lucht in het geheel.
Uiteindelijk heeft de hele opname tot en met donderdag geduurd. Gelukkig was ik deze week thuis (ik gun iedereen zo'n werkgever.) en kon ik alles regelen en mijn hoofd een beetje op orde houden. Dat is eigenlijk best goed gelukt. Bente ging 3 dagen op kamp, dus die zat lekker tussen haar vriendinnen en klasgenootjes. Sune had wat feestjes, dus zij had ook de nodige afleiding. 's Ochtends ging ik alleen naar Son en 's avonds gingen de meiden mee. Later alleen Sune, die lekker bij Sonja in bed kroop.
Nadeel van de longembolie is , dat Sonja vanaf nu bloedverdunners moet spuiten. pillen slikken kan niet, omdat die niet afdoende werken samen met de kanker en de andere medicijnen. Daar zitten we dan 's avonds samen in bed te spuiten. Het gaat nog niet heel soepel bij Sonja, maar ja, ik loop dan ook 36 jaar voor met spuiten :)
Als klap op de vuurpijl had Sonja op vrijdag de driemaandelijkse scan. De scan is niet zo erg, maar die uitslag....... die was woensdag. Op dinsdag belt er opeens een andere oncoloog om te zeggen dat ze op de scan hadden gezien dat de PAC ontstoken was. Grmpfff, dat wil je echt niet. Straks moet ie eruit en Sonja is eigenlijk niet te prikken. Son vertelde dat ze eigenlijk helemaal geen koorts meer had en dat ze zich prima voelde. Oke, dan hoefde ze niet direct naar het ziekenhuis, maar wel goed blijven temperaturen. Ook nog even langs de huisarts om een of andere waarde te laten bepalen, maar die was ook in orde. Ondertussen vroeg Son nog aan die oncoloog of hij toevallig de uitslag van de scan had. Die had hij, maar ja, hij mag natuurlijk niets zeggen. Na een beetje aandringen en waarschijnlijk eigen inzicht, dat de spanning toch wel hoog is, wist hij te vertellen dat hij niets raars zag. Maarrr, dr de Jong wist toch meer van haar dossier, dus morgen kwam de officiele uitslag. Toch waren we al erg blij, want zo'n oncoloog weet heus wel wat hij ziet en zal echt niet iets zeggen als hij het niet zeker weet.
En ja, woensdag kregen we het goede nieuws. De scan was wederom stabiel. We hebben weer drie redelijk rustige maanden voor de boeg. Als er niets tussen komt natuurlijk. We moesten nog wel even naar de chemoafdeling om bloed af te laten nemen uit de PAC. Dit om te kijken hoe het met de ontsteking zat. De PAC gaf helaas geen bloed, dus toen maar uit de arm. Al met al stonden we anderhalf uur later weer opgelucht buiten.
Sonja was die maandag nog bij de dermatoloog geweest voor controle van de melanomen. Niets aan de hand! Sune heeft echter een moedervlek waar steeds een korstje op komt, dus die wilde de arts wel weer even zien. Hij had hem al eerder gezien, maar toen vond hij het niet verontrustend. Donderdag mocht Sune weer even langs dus. Hij zit op haar buik. De dermatoloog vond het nog steeds niet verontrustend, maar hij blijft het in de gaten houden. In december weer terug. We denken dat die korstjes erop komen doordat Sune nauwelijks vet heeft en veel aan rekstokken hangt en sowieso stoot je je makkelijk ergens tegen en dan komt er waarschijnlijk een korstje op. Die moedervlek wordt nergens door beschermd. We houden het in de gaten.
Ook mijn vader had overigens een goed uitslag van zijn bloed. De medicijnen slaan heel goed aan. Hij moet ook over drie maanden terug en als het dan weer zo goed is, dan pas over een half jaar.
Kortom, de kankers zijn weer even onder controle, alleen jammer van die longembolie.
