De uitslag

Gisteren was het dan zover. De uitslag. Ik heb dat moment gedurende de week eigenlijk goed weg kunnen stoppen. Ik ben gisteren naar mijn werk gegaan en Sonja is nog met de groep van Sune mee naar het MEC geweest. Om half 2 ging ik toch maar naar huis en dat had ik beter niet kunnen doen. Sonja raakte er door van slag en ik zat eigenlijk ook te wachten tot we om half 3 weg konden. Ik had beter op het laatste moment naar huis kunnen gaan. Maar ja, ik dacht ook, dan zit Sonja zo alleen te wachten. Dat had ze niet erg gevonden, zei ze, dan was alles tenminste normaal geweest tot die tijd. (Wat een hoop tekst voor een half uurtje).
Rond 15 uur waren we er en dan zit je in zo'n wachtkamer. Vreselijk druk en alles gaat dan toch in een soort waas langs je heen. Niemand weet waar je voor komt, gek blijft dat. Gelukkig loopt het spreekuur niet vaak uit en zo ook vandaag niet.
We kwamen binnen en op de een of andere manier vind ik het zo'n prettige man, terwijl hij toch vaak nare berichten brengt. In deze situatie hadden we het met een oncoloog misschien niet beter kunnen treffen.  Ongetwijfeld zeggen anderen dat weer over hun oncoloog. Maar dat is alleen maar goed.
Hij bracht ons prachtig nieuws. Uit de PET scan bleek dat er geen cellen actief waren. De activiteit was te vergelijken met dat van gezond weefsel. Tja, beter kun je het natuurlijk niet hebben. Of de uitzaaiingen dan weg zijn? Nee, dat kan niet, ze kunnen niet alle celletjes weghalen, ze zijn op dit moment alleen niet actief. Niet actieve cellen kun je niet chemo-en, dus de chemo stopt sowieso. Een paar cellen liggen te slapen en zullen op een gegeven moment weer actief worden. Dat kan bij de volgende scan al het geval zijn, over 3 maanden. Als we geluk hebben pas over 9 maanden of nog later. Feitelijk gezien is dat natuurlijk binnen een korte tijd, maar voor nu waren we dolblij, want het had ook nu al foute boel kunnen zijn. Maar nee, het zag er prima uit. Nu maar hopen dat die cellen van uitslapen houden of zoals Herbert (Antilliaan), mijn collega en kamergenoot zei, laten we hopen dat het Antilliaanse cellen zijn, die slapen het liefst....
Sonja krijgt nog wel een vervolgbehandeling. 1 keer in de 3 maanden een onderhoudsmedicijn, ook via een infuus.  Dit duurt maar 20 minuten, dus waar hebben we het over. En een medicijn wat ze gewoon in pilvorm krijgt. Mocht de tumor weer gaan groeien dan zijn er nog andere behandelmogelijkheden, dus laten we hopen dat we er voorlopig nog even tegenaan kunnen.
Terug in de auto waren we eigenlijk heel blij, maar dat komt dan ook niet direct. Eigenlijk zaten we een beetje als zombies in de auto. Sonja wilde een taartje, maar ik had daar helemaal geen zin in, want ik houd helemaal niet van taart. Nou, dan hoefde Son ook niet meer. Wat zouden we eten? Geen idee, ik heb nergens zin in. Een beetje leeg eigenlijk. Gek, want eigenlijk zouden we in jubelstemming moeten zijn en dat waren we ook hoor, alleen het kwam er niet echt uit. Gelukkig schonk Son wel een Baileys in zomaar midden op de dag op een doordeweekse donderdag. Die beviel wel!
We gaan dus een heerlijke Pasen tegemoet met gezellige dingen. Voor het eerst in de geschiedenis gaan we met z'n vieren gourmetten. Ik kan mij de laatste keer gourmetten niet meer heugen, maar het lijkt me wel gezellig. Maandag ga ik meedoen met de cityrun in Culemborg. Jaja, ik ben op 5 km niveau en ik ga natuurlijk voor een medaille. Niet te verwarren met een 1ste, 2de of 3de plek natuurlijk. Morgen naar Marjoleine en Joyce om alles voor de Berekuilloop door te spreken en vooral voor de gezelligheid . Joyce loopt maandag ook mee, want ook zij is er klaar voor.  Belangrijk om te vermelden: er doen op het moment van schrijven 80 lopers mee op 9 juni en we hebben ruim 7300 euro op de teller. www.staoptegenkanker.nl/leef-lef-kwf . Waar gaat dit eindigen?

Vol hoofd

Meestal lukt het mij allemaal wel, maar soms ook niet. De omschakeling is vaak zo groot, dat mijn hoofd het allemaal niet bij kan houden: ziekenhuis, chemo, scan, oncoloog voor Sonja, internist voor mij, werk, school van de meiden, de meiden thuis, vriendinnen van de meiden, vriendinnen van ons, leuke dingen doen, te moe zijn om leuke dingen te doen, sporten, enz. Zonder al dat ziekenhuisgedoe is het ook een heleboel, maar wel goed te doen. Nu loopt mijn hoofd af en toe over, dan is het even niet goed te doen. Echt een keus is er niet, dus je huilt eens wat, grijpt jezelf bij elkaar of zit eens een dagje als een zombie op de bank en laat het allemaal gebeuren. Daarna toch echt weer verder. En dan lukt ook dat weer. Een mens is best wel rekbaar uiteindelijk.
De chemo bevalt Son, en dus ook mij, steeds minder goed. Son wordt steeds vermoeider en ze krijgt ook last van neuropathie in haar vingers. Gelukkig hebben we vorige week vooralsnog de laatste chemo gehad. Niet 'we', maar Sonja natuurlijk. Ik zit ernaast. Dat had Sonja zelf zo besloten, maar we hoorden van de verpleging dat de oncoloog dat ook vond. Deze hoeveelheid is toch gebruikelijk en gezien de ellende stopt hij. Het gaat tenslotte om de kwaliteit. Vandaag hadden we dan ook de scan. Dat duurt een flink lange tijd, maar is niet pijnlijk. Van deze scan krijgen we donderdagmiddag de uitslag. Ik heb geen idee wat het gaat worden. Laten we vooral hopen dat het, net als de vorige keer, zo goed als mogelijk is, zodat we weer even verder kunnen. Een keer gaat het natuurlijk fout, maar als het nu direct na de chemo al foute boel is, dan weten we  dat de chemo dit keer zijn werk niet heeft gedaan. Laten we voorlopig het beste ervan hopen.
Sowieso volgt er nog wel iets. Een onderhoudsdosis van het een of ander, maar wat dat precies gaat worden, bespreken we ook donderdag. We zitten nu dus even in de wachtstand.
Nu de chemo gestopt is hopen we dat Son zich weer een tijd wat beter gaat voelen en wat kan opkrabbelen. Ze heeft immers nog steeds de 5 km als doel. Voorlopig rennen er al 64 mensen voor haar en Marjoleine, dus we gaan er wel wat van maken op 9 juni. Wie weet rennen ze allebei mee. Overigens kunnen we natuurlijk heel veel supporters gebruiken! www.staoptegenkanker.nl/leef-lef-kwf
Voor deze keer laat ik het hierbij. Ik hoop dat ik donderdag goed nieuws kan melden.