Mutsjes, doekjes, hoedjes, petjes

Het nieuwe jaar is inmiddels 13 dagen oud en we kunnen concluderen dat er niets veranderd is ten opzichte van 2012; we gaan gewoon weer naar het werk, de meiden gaan gewoon weer naar school, Bente en ik gaan gewoon weer naar pianoles, Sune gaat gewoon weer naar gitaarles, de meiden en ik gaan gewoon weer naar badminton, de meiden gaan gewoon weer naar turnen, we lopen gewoon nog steeds gewoon hard en Son gaat 'gewoon' weer naar de chemo.
Inmiddels zijn we weer 2 chemo's verder en dat betekent dat DE SCAN eraan komt. Deze week zullen we toch wel wat zenuwachtiger zijn dan normaal, want deze scan is erg belangrijk. Slaat de chemo aan of niet? Je durft het niet te hopen, maar of je nou wilt of niet, je hoopt en dat is maar goed ook, anders kun je er maar beter direct mee stoppen. Son geeft zelf aan, dat ze het bobbeltje in haar nek niet meer voelt, dat zou dus kunnen betekenen dat hij kleiner is geworden en dat zou natuurlijk goed nieuws zijn. Maar ja, we weten inmiddels dat dit soort dingen niet altijd iets zeggen. Donderdag 17 januari heeft Son de petscan en dan op maandag 21 januari 's middags na de chemo, de uitslag. Nog ruim een week wachten dus.
Mensen vragen regelmatig aan mij hoe wij het zo goed volhouden en dat we zo doorgaan met ons leven en plannen maken. Ik heb daar wel een idee over. Ten eerste is het natuurlijk zo, dat we echt niet altijd blij en vrolijk zijn, maar inderdaad, meest van de tijd wel. We proberen ook zoveel mogelijk leuke dingen te doen en te genieten. Het is niet dat we hele dagen op stap zijn, ook met z'n vieren thuis is het gezellig. Verder denk ik, dat wanneer je 24 uur per dag 7 dagen per week in de situatie zit waarin wij verkeren, je wel naar een modus moet zoeken om het te handelen, anders is het inderdaad niet te doen. En hoe bizar ook, dingen wennen.
Verder hebben we natuurlijk ook ons GROTE DOEL! De Berekuilloop op 9 juni in Utrecht. De organisatie heeft inmiddels laten weten dat ze het een fantastisch initiatief vinden en verlenen al hun medewerking. Rond de 60 lopers hebben we op dit moment. Ook hebben we al 60% van ons eindbedrag binnengesleept. Ons streefbedrag is 5000 euro, meer mag natuurlijk. Het motiveert enorm om te lopen en het gaat ook echt goed. Gisteren kregen we 4 T-shirts van het KWF toegestuurd, ook voor Marjoleine en Joyce uiteraard. Heerlijke hardloopshirts, maar tijdens de echte loop gaan we natuurlijk allemaal in hetzelfde shirt. Het zou fijn zijn als we ook veel toeschouwers hebben op die dag, dus mocht je nog niks te doen hebben op 9 juni...... Kijk ook even op www.staoptegenkanker.nl/Leef-Lef-KWF
Met de meiden gaat het goed. Ik denk dat Sune het vrij lastig vindt dat Sonja kaal is. Deze week kwam er een vriendinnetje mee en zij had Sonja denk ik nog niet met een mutsje gezien. Sune zei tegen haar: mama is wel kaal hoor. Vriendinnetje: maar dat geeft toch helemaal niks! Hoe lief is dat? Verder heeft Sune een eigen manier van er mee omgaan: alle mutsjes, doekjes, hoedjes, petjes die Son heeft/krijgt worden eerst uitgebreid getest door Sune en gedeeld met haar grootste vriend, Tommie. Ik probeer er een foto bij te plaatsen, wie weet lukt het. Bente heeft het er niet over, behalve als wij het erover hebben. De meiden weten inmiddels dat Sonja niet meer beter wordt. We hebben nog niet verteld dat haar leven niet meer heel lang gaat duren. Op dit moment is daar ook nog geen reden toe.
Na de uitslag van de scan van deze week hopen we onze zomervakantie te kunnen gaan boeken, want daar hebben we toch wel heel veel zin in. Duimen maar!
Met Son zelf gaat het aardig goed. Een beetje rustiger aan moet ze wel doen, merkt ze, dus nu houdt ze de middagen vrij en gaat dan naar bed. Ze rent nog wel steeds, maar dat is heel zwaar. ik vind het nog steeds heel knap en dat vonden ze in het ziekenhuis ook!