Plofkop

Drie maanden gaan best snel. Zeker als je iedere drie maanden te horen krijgt of je nog een tijdje in redelijke rust kunt verder leven of niet. Aan de andere kant lijkt het ook weer heel lang geleden dat Son haar laatste scan had. We hebben dan ook zeker niet stil gezeten de afgelopen tijd. Nu was het echter weer even 'kankertijd' en daar bedoel ik mee, dat de laatste week de kanker erg aanwezig was. Om verschillende redenen. Maar vooral ook vanwege DE SCAN. De scan op zich is geen probleem. De paar dagen tussen de scan en de uitslag ook niet. Bovendien waren we in die tussentijd 13 jaar getrouwd, dus we hadden wel wat leukers te doen dan zenuwachtig zijn. Maar dan... de ochtend van de uitslag. Zondag gaat dan nog heel goed, totdat het maandag is. Dan breekt het angstzweet je uit. Ik heb het volgens mij al eens eerder geschreven, maar het is dan ook daadwerkelijk zo, ik heb dan echt overal pijn. Een lichaam zit raar in elkaar.
Uiteindelijk werd het toch elf uur. Maar helaas, hij liep twintig minuten uit. Heel vervelend natuurlijk, maar omdat wij weten dat hij alle tijd neemt is het minder erg. Alhoewel het vervelend blijft natuurlijk, omdat je met die spanning in je lijf zit.
In de spreekkamer vertelt de oncoloog direct de uitslag. Niet eerst wat ditjes en datjes, nee direct. Dat is erg prettig. In ons geval was dat heerlijk nieuws: de scan zag er precies zo uit als de vorige keer. De kankercellen waren niet actief! Dan ziet het leven er toch opeens weer wat rooskleuriger uit. Het vooruitzicht op de vakantie wordt dan toch opeens een stuk prettiger. Maar...... we voelden wel een maar. En die was er ook. Sonja heeft namelijk ook colitis ulcerosa, een chronische dikke darm ontsteking, en op de scan was heel duidelijk te zien, dat er op dat gebied zeer veel activiteit was. De oncoloog was not amused zullen we maar zeggen. Nadat ik had gevraagd of er dan toch echt geen kanker te zien was en hij inderdaad bevestigd had dat het geen kanker was, hadden wij zoiets van, ja, dat weten we wel dat de c.u. actief is en ook dat is bepaald geen kattenpis, helaas.... Onlangs was Son er nog voor in het ziekenhuis geweest vanwege de pijn, maar er echt iets aan doen dat durfde, naar later bleek, de MDL arts niet. Maar, de oncoloog vond dat er toch echt iets gedaan moest worden en hij zou in overleg met de MDL arts gaan. Hij zag wel iets in prednison..... En inderdaad vandaag belde de MDL arts heel netjes zelf terug en het wordt prednison. Hij durfde dit in eerste instantie niet voor te schrijven ivm de lage weerstand van Son, maar nu de oncoloog het zelf voorstelde, was het in orde. Nou ja, tja, prednison.... Daar krijg je dus een plofkop van en daar zit Son nou net niet op te wachten. Het is nl zo dat als het wat beter met je gaat, je je toch ook weer druk gaat maken over hoe je eruit ziet en als je dan weer lekker aan het skaten en hardlopen bent zit je niet op wederom een dikke kop te wachten, want die kenden we nu wel door de andere medicijnen en ook de gewichtstoename door de andere medicijnen, tja, leuk is het allemaal niet. Aan de andere kant, minder pijn, misschien gewoon naar de wc kunnen, het heeft ook voordelen. Doen dus.We zijn benieuwd hoe het uit gaat pakken.
Son gaat ook gewoon door met de Avastin. Het medicijn dat ze iedere 3 weken toegediend krijgt via het infuus.
Gisteren zeiden we tegen de meiden dat de scan van Sonja goed was. Toen vroeg Sune opeens 'en wat als de scan niet goed is?' Pfff, heftig. We hadden toevallig deze week samen besloten om de meiden toch op korte termijn te vertellen dat Sonja een keer dood gaat. Nou, dit was dan wel zo'n beetje het moment. We hebben het dus gezegd. Wij hadden eerlijk gezegd wel een beetje verwacht dat ze al iets wisten of hadden opgevangen, maar nee, het kwam volledig uit de lucht vallen. Ze hadden dit totaal niet zien aankomen. Bente wilde er niets van weten en moesten een beetje huilen. Sune liet niet zoveel merken. Aan de andere kant duurde het op dat moment ook niet zo lang. Later hoorden we ze ook weer lachend onder de douche staan.
's Avonds kwam Bente nog wel huilend naar beneden, want in bed moest ze er zo aan denken. Sonja was er niet en toen hebben Bente en ik nog lekker samen op de bank wat dingetjes besproken. Ik heb haar ook verteld dat ze altijd naar ons toe mag komen met vragen, maar dat ze ook altijd naar andere mensen mag met vragen, dat we dat helemaal niet erg vinden en begrijpen. Ouders van vriendinnetjes, erover praten met vriendinnetjes, de juf, opa en oma, Anne-Louise, etc. Ik verwacht niet dat dit op korte termijn gaat gebeuren, maar wellicht in de toekomst. En dan was vandaag weer een dag als alle anderen. We hebben niet echt iets aan ze gemerkt.
Vandaag moesten Son en Sune hun moedervlekjes weg laten halen. Sune was al dagen in spanning, de hele wereld wist het, maar dat begrijp ik ook, want het is toch een operatietje met een naald. Gelukkig hebben we hier inmiddels een hele apotheek, in ieder geval genoeg medicatie om heel Reigerskamp mee plat te leggen. Zo lag er ook verdovingszalf in onze medicijnkamer. Dat heeft Sonja er even lekker opgesmeerd voor de prik. Sune was heel dapper en stelde veel vragen. Het was snel gebeurd en afgezien van wat traantjes in haar ogen heeft ze zich als een bikkel gedragen. Een heel verband om haar voet en ze mag 2 weken niet sporten. Dat gaat natuurlijk nooit lukken, maar we gaan het proberen. Toen Son haar moedervlek weg werd gehaald, zat Sune er met haar neus bovenop. Zij liever dan ik... Ze wilde ook graag haar eigen moedervlek nog even zien in het potje. Moet kunnen. Over 2 weken volgt de uitslag. Bij Sonja waren er overigens geen uitzaaiingen van de moedervlek, want er was niets te zien op de scan.
Voor nu waren dit de ziekenhuisperikelen en langzaam beginnen we ons op te maken voor de zomervakantie. Ik moet nog 2.5 week werken en de meiden moeten nog 3.5 week naar school. Bente en Sune gaan de eerste week kamperen met Son haar ouders. Wij gaan dan samen in een hotel in Amsterdam zitten evenals vorig jaar. Dat beviel prima, ook al wonen we er maar 25 km vandaan. Geen gedoe met 's avonds naar huis moeten, gewoon lekker een wijntje kunnen drinken, heerlijk!
In augustus gaan we dan 2,5 week op vakantie. Eerst naar Parijs en dan naar Ile de Re. Heel lang geleden schreef ik dat hoopvol op en kijk hier, het lijkt nog te gaan gebeuren ook!