Daar gaan we weer

In mijn vorige bericht wilde ik zetten dat ik het zo prettig vind dat er zoveel mensen reageren. Vergeten. Bij deze dus. Het doet mij (ons) echt goed dat iedereen zo meeleeft. Niet alleen de berichtjes onder de blogs, maar ook via FB, mail, app, etc. Je kunt er natuurlijk van vinden wat je wilt dat iemand zijn leed met anderen deelt, maar ik kan nu uit ervaring spreken dat het mij (ons) erg veel goed doet. Ik heb het gevoel dat we er niet alleen voor staan en dat helpt. Dank hiervoor!
Na een gezellig (ja, echt, heus, dat kan ) Sinterklaasweekend met Anne-Louise en vrienden was het vandaag een ziekenhuisdag. Vandaag hebben we te horen gekregen wat Son de komende tijd te wachten staat.
Eerst naar de oncoloog. Hoe kan iemand die zo aardig is, nou toch zo'n beroep kiezen? Misschien juist daarom wel. Wederom kregen we te horen dat Son niet meer te genezen is. Tja, dat wisten we inmiddels. Er zitten 3 kleine plekje op de longen. Twee op de ene long en dus een op de andere long , kregen we te zien. Ook in het lymfevatensysteem zitten uitzaaiingen (dat bobbeltje in de nek). Andere organen en botten waren schoon.
De oncoloog vertelde dat de chemo die eraan zit te komen ervoor moet zorgen dat de plekjes kleiner worden of op zijn minst hetzelfde blijven. De kans dat ze kleiner worden ligt rond de 60%, de kans dat ze hetzelfde blijven ligt nog iets hoger. Dat gaf ons  weer aardig wat hoop. Maar...... het gaat vroeg of laat toch een keer fout. Niet dat hij dat zei, maar dat is nou eenmaal zo. Misschien hebben we nu wel een keer geluk en slaat de chemo aan. Wie weet!
De chemo beslaat een periode van 24 weken. 1 kuur duurt 4 weken, de 4de week is rustweek, geen chemo. Dan weer 3 weken wel, 4de week rust, etc. In totaal dus 6 kuren achter elkaar. 1,5 jaar geleden heeft Son de meest zware kuur gehad die mogelijk is. Dat kan nu niet meer. Dus de kuur wordt als het goed is minder zwaar. (maar zwaar blijft het). Waarschijnlijk ook geen haaruitval. Niet het allerbelangrijkste , maar voor het gevoel prettiger.
Na de oncoloog naar de afdeling van de chemo om de data te regelen. Donderdag 29 november is de eerste chemo. Voor die tijd gaat Son nog even onder het mes, woensdag 28 november, om een port a cath te laten zetten. Door de vorige chemokuren is het nagenoeg onmogelijk geworden om een ader te vinden in haar lichaam die nog aan te prikken is. Nu krijgt ze dus een soort kastje onder haar huid die verbonden is met een grote ader. Ergens in de buurt van haar sleutelbeen. Ook nog bij anesthesie geweest om alles door te spreken. Anesthesist: dus u bent hier omdat u geopereerd moet worden? Ik: kun je hier ook nog voor iets anders komen dan? Son: uhh, nee, we hadden niks anders te doen...... Ik moet zeggen, hij was echt best heel aardig en zichtbaar geschokt toen hij het verhaal hoorde, maar dit was zo'n onnozele opmerking.
Toen naar opname. De datum voor de operatie (is een groot woord) zou de 29ste worden. Helaas, dat kan niet, want dan is de eerste chemo. Geen probleem, dan de 28ste. Kortom, iedereen was zeer aardig, behulpzaam en meewerkend.
Nu ruim een week rust. Nog wel wat gesprekken hier en daar met wat verpleegkundigen, maar toch, even wat lucht. Kunnen we zaterdag nog even de bloemetjes buiten zetten , Monique, Ilanit, Helga en Petra!