Echt pech deel 2

10 November 2010. Zo'n datum vergeet je ook nooit meer. Ik zat midden in een vergadering en dan belt Son dat we toch echt direct naar het ziekenhuis moeten..... In die periode tot ongeveer een jaar daarna heb ik een hele groep mensen via mailtjes op de hoogte gehouden van ons leven. Ik had gehoopt, misschien tegen beter weten in, dat het klaar zou zijn en dat we weer verder konden leven en samen oud zouden worden. Helaas, het lot beschikt anders. Uitzaaiingen gooien roet in het eten.
Tijd om met een blog te beginnen. Voor mezelf, om alles van me af te schrijven. Voor anderen, mensen die willen weten hoe het met ons gaat.
Twee weken geleden zei Son dat ze een knobbeltje in haar nek voelde. Toch maar even langs de huisarts. Zij voelde een rond klein zacht bobbeltje. Geen reden toch zorgen, ze dacht aan een kliertje. Toch was Son er niet gerust op en bedacht dat ze toch binnenkort een MRI moest van haar goede borst (jaarlijkse controle). Het ziekenhuis gebeld om te vragen of dat meegeMRI't  (?) kon worden. Dat kon niet, maar de chirurg belde en wilde het even voelen. Ook hij maakte zich geen zorgen, maarrrr, gezien het verleden, toch maar even een echo. Bij de echo dachten ze aan een kliertje of cyste. Toch voor de zekerheid maar even een punctie....
En dan belt de chirurg op vrijdag terwijl je net boodschappen staat te scannen: foute boel, er zijn sporen van uitzaaiingen gevonden. Wederom stort je wereld in. Ik had zo gehoopt dat Son bij de 50% hoorde waarbij er geen uitzaaiingen zouden komen. Het mag niet zo zijn. De hele molen weer in. Deze week onderzoeken, volgende week woensdag de uitslag. Waar komen de uitzaaiingen vandaan, wat kan er nog gedaan worden, etc? Over een week weten we meer.
En dan gaat het leven ook weer door. De meiden die onze aandacht vragen (Sune: heb je dan nu nekkanker? Begint alles dan weer van voren af aan?), vrienden, familie, werk, het gaat door en dat is maar goed ook. Het zorgt voor afleiding. Ondertussen heb je het over praktische zaken. Wat moet er allemaal gebeuren als/voordat? Hoe gaan we dat doen? Met een traan, maar voorlopig veel vaker nog met een lach. Galgenhumor, maar het helpt wel degelijk!