Longen

Son kon niet meer wachten tot woensdag, dus heeft ze vanochtend zelf het ziekenhuis gebeld om te vragen of de uitlsag er al was. De assistente keek in de gegevens en zou contact opnemen met de chirurg. Het kon dus niet anders dan dat de uitslag er al was, anders zou ze dat direct gezegd hebben.
Niet veel later werd Son teruggebeld en om 10.50 uur konden we in het ziekenhuis terecht. Je weet dat de uitslag niet gunstig kan zijn en toch doet je lichaam raar van de zenuwen. Sinds twee jaar weet ik ook dat zenuwachtig zijn echt lichamelijk pijn kan doen. Op zo'n moment denk je dat dat gevoel nooit meer over gaat en toch zit ik wederom rustig achter mijn laptop. Het is een slechte nachtmerrie die op de meeste momenten toch te dragen is, lijkt het.
We waren gelukkig snel aan de beurt. Tja, en dan. Daar zit je, in hetzelfde kamertje waar alles 2 jaar geleden begon. "Ik heb helaas geen goed nieuws, we hebben uitzaaiingen in de longen gevonden". Je beweegt niet, je doet niks, je hoort het aan. In de longen is het niet te opereren. Het knobbeltje in de nek wordt niet weggehaald. De chriurg kon ons verder niet zoveel vertellen, het hele behandelplan hoort bij de oncoloog. De chirurg opereert alleen. Hij wist wel met zekerheid te vertellen dat het chemo wordt, maar welke chemo en hoe vaak en hoeveel, dat horen we van de oncoloog. Op mijn vraag 'hoe lang nog', zei hij dat hij hoopte het nog wat jaren te kunnen rekken. Ik vroeg of het ook maanden konden zijn. Hij zei dat dat zelden voorkwam. Na 5 minuten stonden we buiten.
Er stond al een 3 maandelijkse controle afspraak voor volgende week vrijdag met de oncoloog, maar Son vroeg de chirurg of hij er voor kon zorgen dat die afspraak  naar voren kon. Hij heeft geregeld dat we a.s. maandag terecht kunnen bij dr de Jong, de oncoloog. Dan maar zo snel mogelijk aan de slag met het aanpakken van die woekerende kankercellen.
Na de chriurg nog een gesprekje met de mamma(borst)careverpleegkundige. Gewoon, voor nog wat vraagjes en om niet als een zombie naar huis te rijden. We hebben het nog even gehad over wat we de meiden zouden kunnen vertellen. Eigenlijk hetzelfde als wij nu doen. Sowieso nooit liegen, de dingen gedoseerd brengen, etc. Daar gaan we dan ook mee verder.
Vervolgens ga je dan toch als een zombie en lamgeslagen de auto in. Maar ja, er moeten hoe dan ook magen gevuld worden. Winkelcentrum Overvecht is de afgelopen 2 jaar  rijk geworden van ons, denk ik. Twee lekkere flessen troostwijn gekocht. De eerste gaat zo open.
Ouders, broer en zus maar weer gebeld. Wat ellendig dat ze zo ver weg wonen dan (Putten, Vlissingen, Zweden). Gelukkig woont Anne-Louise, mijn zus, dichtbij en ze was er binnen een uur. Terwijl wij de rest van de dag leeg kunnenz zijn, brengt zij de meiden naar turnen, haalt ze van school, kijkt bij ze in de klas, laat de hond uit, verschoont de cavia's en komt morgen zelfs weer terug voor de intocht van de grote kindervriend.
Laatst las ik op facebook dat iemand schreef  'carpe diem'. Hoe waar kan het zijn?
November en december, het zijn niet echt onze maanden... en dat terwijl Son begin december jarig is en ik eind november. We slaan het toch mooi niet over!