Chemomist?

Wat een rare week! En toch is het weer vrijdag geworden.
Vorige weekend  was ik jarig en dat hebben we gevierd. Op zaterdag met vier vriendinnen uit eten en zondag kwamen er nog wat vrienden koffie/thee/wijn drinken. Een gezellig weekend dus. Zondag ga ik lekker in mijn eentje naar Broese (zo heet het allang niet meer, maar ik weet de andere naam niet meer) om ALLE boekenbonnen uit te geven. Heerlijk, ongegeneerd boeken kopen. De meiden zitten dan met mijn zus in de Jaarbeurs bij het ZAPP Sint feest en als het goed gaat is Sonja in Scheveningen met een groot aantal lotgenoten iets gezelligs aan het doen.
Na het weekend hadden we nog twee dagen betrekkelijke rust voor het circus weer losbarstte.
Woensdag was het al vroeg melden in het ziekenhuis, 7.45 uur. Uiteindelijk staat de operatie dan pas gepland om half 11, maar je moet 2 uur van tevoren aanwezig zijn. Ik weet niet, maar als ik terug reken, is dat geen 7.45 uur. Nou ja, kon ik ondertussen ook nog even bloedprikken, want dat gaat natuurlijk ook gewoon door.
Door al dat wachten schiet ik wel lekker op met mijn boeken! Precies op tijd vertrok Son naar de o.k. Toen begon het wachten; boodschappen doen en lezen.... Veel later dan verwacht kwam ze terug. Inmiddels was mijn boek uit en ook alle stories, prive's, mijn geheimen, panorama's en autoweken uit 1912. Telefoon had ik ook niet opgeladen (dom!), dus een spelletje doen of internetten zat er ook niet in. Uiteindelijk was ze dan toch terug. Pff, zo'n stomme kleine ingreep, ik had het er even zwaar mee toen ze terugkwam en daar zo lag, echt naar. Uiteraard heel logisch, want je komt niet topfit uit een narcose en ze sliep nog half (heel). Naarmate de tijd vorderde kwam ze steeds meer op aarde en uiteindelijk kwamen daar de verlossende woorden: ik wil eten :) !
Voordat we naar huis mochten moest er een foto gemaakt worden, want de PAC is dichtbij de longen geplaatst en er moest gecontroleerd worden of hij niet het puntje van de long geraakt had. Gelukkig was alles prima in orde! Voor de mensen die er verstand van hebben: Het is de power pac geworden. Wat een geluk! De oncoloog heeft er alle moeite voor gedaan. We hoorden pas dinsdagavond dat het gelukt was. De oncoloog dacht nl dat wij al op de hoogte gesteld waren door de verpleegkundige. Dat was niet zo, dus had Son gebeld en 's avonds belde de oncoloog om het te vertellen. Hij was er zelfs een beetje trots op. De eerste in het Antonius. Dit betekent dus dat ook de contrastvloeistof voor de botscans erdoor heen kan. Heel erg fijn! Son is gewoon niet te prikken en dit scheelt zo vreselijk veel stress. Vorige keer wilden ze al bijna in een slagader prikken.
Dat was woensdag.
Donderdag, de eerste chemo. Om 9 uur waren we alweer in het ziekenhuis. We hadden een mooi kamertje voor onszelf. We dachten eerst dat dat kwam, omdat er uitzaaiingen zijn. Maar helaas, dat is niet zo. Toch hebben we volgende week weer een kamertje geregeld. Ook een lekker bed. Ja, en dan begint het weer. Maar.... in tegenstelling tot de vorige keer was er nu een PAC. Nou, dat was toch even handig! Bizar, nog geen 10 seconden en het infuus was aangesloten. Perfect, hoe blij kun je zijn. Als het dan toch moet, dan maar zo. Het infuus liep gelijk goed door. Zelfs bij het naar de wc gaan, slechts 4 keer, was er geen angst dat de vloeistof naast de ader terecht zou komen. Alles ging gewoon goed. Ja, daar word je dan oprecht blij van. Maar wat een tijd zeg. 4,5 uur. Ik ben weer een eind gekomen in mijn boek. Son lag lekker op bed en van 1 soort medicijn was de bijwerking dat ze slaperig werd, dus zij doezelde lekker.
Je krijgt ook iedere keer een gesprek met iemand die tussen de oncoloog en de verpleging inzit. Op zich is zij prima hoor en wil zij het beste voor ons en het zou ook raar zijn als je aan je lot overgelaten werd, maar wij hebben er niet zoveel mee. Hoe is het er nou mee? Son: tja, Sinterklaas kwam gewoon weer aan dit jaar...... (een dag na de diagnose stonden we namelijk Sinterklaas binnen te halen). Gelukkig kon ze er om lachen. Ik had m ook niet zien aankomen, dus ik schoot ook in de lach. Je moet er toch wat van maken. Je kunt gewoon niet 24 uur per dag huilen en verdrietig zijn. Natuurlijk is het verdriet er, natuurlijk huilen we, natuurlijk zijn we bang. Allemaal waar. Alleen, er is ook nog een leven en dat leven is nu. Dat leven moet je leven, anders red je het nu ook niet en dat willen we wel. Voor de meiden, maar ook voor onszelf, voor ons als gezin. Pakken wat we pakken kunnen, leven wat we leven kunnen. Dat is zwaar, maar het kan wel.
Op dit moment gaat het nog aardig goed met Son. De bijwerkingen beginnen langzamerhand te komen: droge mond, smaakverandering, last van de slokdarm. Vorige keer noemden we dat de 'chemomist'. We zijn benieuwd wat er komen gaat en hopen natuurlijk dat het meevalt. We gaan het zien.