Vakantie

Hoe het een paar dagen later weer allemaal anders kan zijn. Vorige keer schreef ik dat Sonja het niet meer zag zitten met de chemo en dat ze er zelfs over nadacht om te stoppen.
Vanaf  vrijdag ging het eigenlijk weer beter en hebben we een heel gezellig weekend gehad. De meiden hebben we bij opa en oma achtergelaten op zondag en wij gingen lekker naar Amsterdam. Rondgelopen, lekker gegeten en gedronken en wat nieuwe boeken gekocht.
Bente en Sune waren bij opa en oma, omdat het vakantie was en wij de volgende dag naar de chemo moesten. Om de meiden daar nou de hele tijd bij te hebben  is ook weer een beetje te veel van het goede. Ze zijn wel eens een keer mee geweest, maar we zitten er toch al gauw 6 uur, dat is dus wel erg lang. Vandaar dat ze naar opa en oma gingen. Zij wonen vlakbij Harderwijk en daar gingen we vlakbij in een appartement, dus toen wij klaar waren brachten ze de meiden en hebben we nog even met z'n allen gegeten.
Bij de chemo was het even de vraag hoe of wat. In eerste instantie was besloten om een bepaald middel niet te geven. Son vond dat vreemd, omdat de darm pijn daar echt niet van kwam. Maar goed, het was zo besloten. Later kwam de zaalarts en er was toch iets doorgekomen van wat Son had gezegd, want alle middelen werden gewoon toegediend. We bespraken de darmen en het doel was pijn bestrijding. Aan de darmen zelf kon niets gedaan worden. Pijnbestrijding, dat vond Sonja een fantastisch idee! Bij de ziekenhuis apotheek kreeg ik een hele zak morfineachtige pillen mee. Er werd mij van alles uitgelegd over alle andere medicijnen die thuis bij ons in de kast staan en ik knikte maar van ja. Bepakt en bezakt kwam ik weer boven op de dagbehandeling. Son kon niks meer gebeuren.
Iedereen was blij voor ons dat we lekker op vakantie gingen. We werden nog net niet uitgezwaaid. Echt, het is dat je er nooit van je leven terecht wilt komen, maar als het dan toch moet, dan maar zo. Wat is iedereen aardig en lief en begaan. En je kunt er van vinden wat je wilt, maar dat verzacht alles wel een beetje.
Na de chemo gingen we direct door en aan het eind van de middag waren we in ons super de luxe appartement aan de Zuiderzee (ik blijf toch een Zeeuw blijkbaar, want bergen en bossen hoeven voor mij niet. Water en een wijds uitzicht, daar houd ik van).
We hielden ons hart natuurlijk vast voor de woensdag en de donderdag, want dat zijn de moeilijkste dagen. Gelukkig hadden  we opa en oma achter de hand voor als het echt mis zou gaan, maar..... het was echt niet te geloven. Er is niets aan de hand geweest, geen pijn, geen ellende, geen stoppen met de chemo, helemaal niks. Onvoorstelbaar. We begrijpen er nog steeds niets van. Het was gewoon een heerlijke week zonder zware ellende. We hebben veel leuke dingen gedaan en gezien. Het is zelfs zo dat Sonja vrijdag nog de zaalarts heeft gebeld om de afspraak met de oncoloog af te zeggen. We zouden namelijk de verdere behandeling bespreken en in hoeverre Sonja nog door zou gaan. De afspraak was niet meer nodig, want Sonja gaat sowieso nog een kuur (4 weken) door. De zaalarts was helemaal blij voor ons en vond het zo knap dat Sonja dan toch maar weer verder gaat zonder verder gemopper en gedoe. Zij vond de afspraak dus ook niet meer nodig. Kortom, we gaan gewoon weer verder. Vreemd, hoe anders je er binnen een week tegenaan kunt kijken, maar zo is het op dit moment en dus gaan we er 'gewoon ' weer voor.

Heel even normaal?

Dat kanker niet alleen maar 'carpe diem' is werd deze week pijnlijk duidelijk. Kanker is ook lijden met een lange ij, ook al wil je er zo dolgraag alles uit halen wat erin zit, soms is dat bar weinig.
Afgelopen maandag was daar natuurlijk weer de chemo. Dinsdag had Sonja nog een topdag. Ze moest 's ochtends bij het Helen Dowling Instituut zijn voor een gesprek en daarna is ze nog wezen shoppen. Thuisgekomen vertelde Sonja dat ze die dag echt gelukkig was. Ook 's avonds ging het nog prima. Ik dacht nog stiekem, doe jij vanavond de hond dan maar, want morgen is het mis en doe ik hem. Maar ik heb Tom toch maar braaf zijn poep en plas laten doen.
Woensdag was het mis en dat hadden we al verwacht. De chemo bouwt op, de bijverschijnselen worden steeds heftiger en bij Sonja slaat dat op haar darmen. Er was geen houden aan. Heel veel pijn en ellende, non stop op de wc zitten en zelfs niet de deur uit kunnen om Tom uit te laten. Donderdag was het zo erg, dat ze met de chemo wilde stoppen. Ze heeft toen de dagbehandeling gebeld met deze mededeling. Gelukkig zit daar een ontzettend aardige arts die het volkomen begreep en zij is achter van alles aangegaan.
 Op een gegeven moment gaat het ook niet meer, een mens kan maar tot een bepaald punt en dat punt had Sonja echt bereikt. Wat is het dan waard? Hoever ga je? Is het kwaliteit of kwantiteit waar je voor kiest. Sonja wilde echt deze chemo (Taxol) niet meer, dan maar een ander soort proberen of stoppen. Ik vind dat heel lastig te begrijpen, want het gaat tenslotte 'maar om anderhalve dag'.  Daarna gaat het weer veel beter. Het voelt zo tegennatuurlijk, niet het beste medicijn willen om zo lang mogelijk te leven. Aan de andere kant is het ook egoïstisch van mij natuurlijk, want ik zie ook dat het niet te doen is. Moeilijk.
Op vrijdag belde de darmarts, maar hij kon eigenlijk ook niet veel doen. De oncoloog van Sonja was op vakantie, dus een andere oncoloog had weer iets bedacht waarvan Son bij voorbaat al zei dat dat het probleem niet was, dus dan maar niet. Nu gaan we maandag bij de chemo een strijdplan bedenken zoals de zaalarts mooi zei. Waarschijnlijk gaat Sonja voor deze heftige dagen morfine krijgen, of iets morfineachtigs. Dan maar even knock out. Alles beter dan dat het was.  Maar hopen dat het zo gaat. Na deze maandag nog 1 kuur (dat is 3 weken achter elkaar chemo) en dan weer een scan. We hopen heel hard dat deze scan ook weer goed nieuws brengt, want dan is de kans groot dat er een tijdje geen chemo is en de rust weer terugkeert. Dan kunnen ook alle slijmvliezen weer herstellen en krijgen de darmen rust. Dan is het leven weer even normaal. Daar doen we het tenslotte allemaal voor. Je krijgt overigens een ander idee over wat normaal is, als je leven nooit meer normaal wordt.
Toch  laten we ons ook niet helemaal uit het veld slaan, wel op die momenten zelf, maar gisteren, vrijdag, ging het weer een stuk beter en vandaag ging het ook goed. We zijn gezellig op verjaardag bij Marjoleine geweest en dat ging prima. Wel moe, maar dat is te handelen. Morgen brengen we de meiden naar Putten. Zij gaan daar een nachtje logeren, zodat Sonja en ik maandag naar de chemo kunnen. De meiden hebben nl voorjaarsvakantie. Na de chemo op vakantie en de meiden worden dan naar het park gebracht door Sonja haar ouders. Even een midweek eruit en leuke dingen doen. Hopen dat de medicijnen tegen de bijwerkingen dan hun werk doen, zodat ook woensdag en donderdag te handelen zijn voor Sonja. We hebben er hoe dan ook zin in!

Lang leve de laptop

Echt heel veel heb ik op dit moment niet te schrijven, maar ik zal proberen er wat van te maken. Zo met een nieuwe laptop op schoot heb ik wel zin om eens uit te proberen hoe fijn hij is. Voorlopig moest Bente hem nog even voor mij aanzetten....
Zo´n twee weken geleden alweer zijn we samen met Marjoleine en Joyce geïnterviewd voor het tijdschrift Zij aan Zij. Dat was erg leuk en ik (wij alle vier) vind het interview echt heel goed geworden. Het is geen sentimenteel verhaal geworden, maar een mooie weergave van wat wij verteld hebben. Niet alleen over de kanker, maar ook voor een groot deel over hoe wij als familie met elkaar verbonden zijn. Het hele interview beslaat wel 3 bladzijden inclusief foto. In het maart nummer gaan we het meemaken, want dan staan we erin. Het lijkt me ook wel raar om jezelf dan te zien en je verhaal daadwerkelijk terug te lezen, zichtbaar voor iedereen.
Met Sonja gaat het aardig. Ze heeft inmiddels 7 chemo's achter de rug, morgen nummer 8. Je merkt wel dat ze steeds vermoeider raakt en eerder uit haar doen is, maar zo goed en zo kwaad als het kan doet ze wat ze kan. En dat is nog aardig veel, want iedereen die Sonja een beetje kent, weet dat ze zolang mogelijk doorgaat. Dat valt niet altijd mee, maar... opgeven is geen optie. Op dit moment staat het hardlopen wel even op een laag pitje. Momenteel traint ze 2 keer per week bij haar fysio. Zij bood het aan. Beter kun je het natuurlijk niet hebben, want nu traint ze heel verantwoord. Af en toe rent ze nog wel, maar niet zoveel. We houden de hoop dat ze na de chemo's nog kan opbouwen tot de 5 km. Ook de darmen beginnen weer op te spelen (colitus ulcerosa). De chemo tast je slijmvlies aan, dus ook die in je darmen. Dit is door de c.u. een extra gevoelige plek en daar begint de ellende dan ook. Veel op de wc of verstopping, geen middenweg. Gelukkig duurt dit niet de hele week. Donderdag is de meest heftige dag. De darmarts en oncoloog onderhouden dan ook nauw contact. Tijdens de chemo van 2 jaar geleden was het soms zo erg dat we op de Eerste Hulp belandden, dat is nu gelukkig absoluut niet het geval, maar echt leuk is het niet.
Met Bente en Sune gaat het erg goed. Vorige week kregen ze hun rapport/verslag mee en daar konden we oprecht trots op zijn. Het leren gaat de meiden eigenlijk altijd al makkelijk af, maar ook in sociaal opzicht kun je je eigenlijk niet beter wensen. Ik schrijf dit op, omdat het toch een punt is waar je je zorgen over zou kunnen maken. Dat doen we natuurlijk ook, maar dat is op dit moment absoluut niet nodig. Ze gaan heerlijk mee in de groep. Sune is op school (sowieso overal) gesloten over Sonja en houdt het zelfs een beetje af. De juf geeft haar wel de ruimte om te vertellen, maar Sune doet het niet. Prima, ze heeft het nu niet nodig. Wel knuffelt ze graag met de juf en zoekt haar vaak op. Maar ja, ze houdt gewoon van haar juf (en Bente heel erg van de hare!). Bente heeft er wel over verteld. Ze heeft precies verteld wat er nu aan de hand is en ook dat Sonja niet meer beter wordt. Ze heeft ook wel gehuild bij de juf. Ook prima, het gebeurt niet vaak, maar als ze er over wil praten kan dat dus. Verder draait ook Bente prima. Niet meer beter worden staat voor de meiden niet gelijk aan niet heel oud worden, die link leggen ze niet. Dat komt misschien ook wel, omdat ikzelf diabetes heb en elke dag een paar keer moet spuiten. Ze weten dat ik ook niet meer beter word, maar dat is wel van een heel andere orde. Alleen, dat weten de meiden niet. Laatst kwam Bente huilend beneden met de mededeling dat er kinderen in de klas zijn die bijvoorbeeld geen opa en oma meer hebben, dat vond ze toch wel zo erg. Ja, die gaan op een gegeven moment dood. Dat het ook weleens met Sonja zou kunnen gebeuren, dat komt niet in haar op. We laten het voorlopig zo. De scan van Sonja was meer dan goed, dus we hebben nog wat tijd gekregen. Overigens had Marjoleine vorige week ook een scan. Ook zij kreeg super nieuws. Een goede scan en ze kan weer een half jaar verder. Iedereen goed nieuws, iedereen blij.
Volgende week gaan we genieten van onze eerste vakantie. Er even op uit met z'n vieren. We blijven nu in Nederland, dus ook geen stress van gladde besneeuwde wegen. Uurtje rijden, lekker zwemmen, de meiden dan, spelen en luieren.
Op dit moment zijn we ook druk bezig met de tuin. We zijn hem nu aan het leeghalen. Oké, Sonja haar vader haalt hem leeg, hij verdient alle lof, en binnenkort wordt de tuin door een bedrijfje opnieuw aangelegd. Eindelijk een tuin zoals wij hem willen. Ook de voortuin overigens. Tja, we hebben toch een beetje haast met alles en als het kan dan doen we het maar gewoon.
Sonja zei al, het is een heel verhaal geworden, terwijl er eigenlijk niks gebeurd is.  De schuld ligt hier volledig bij de laptop die heerlijk typt. En wat een verademing, hij hoeft niet continue aan de stroom, we hoeven het snoertje niet precies goed te leggen zodat er verbinding is en de boel loopt niet vast. Hoera!

Blue Monday

Vanochtend waren we op weg naar het ziekenhuis en hoorden we op de radio dat het vandaag Blue Monday is...... Gelukkig ben ik helemaal niet bijgelovig :)
Het zou een barre ochtendspits worden met al die sneeuw, maar er was niets aan de hand. We kwamen dus een half uur te vroeg aan bij het Antonius in Nieuwegein. Toch maar direct door gelopen naar de dagbehandeling en we werden al snel geholpen.
Het beloofde een spannende dag te worden, want vandaag was ook de uitslag van de scan. Spannend was nog een understatement. Eerst had Son de chemo en om half 3 zouden we de uitslag krijgen. Wij vroegen ons natuurlijk af of de chemo wel door zou gaan als de uitslag niet goed zou zijn.
Toevallig sprak ik afgelopen vrijdag op school de moeder van een leerling die verpleegkundige is op de dagbehandeling en ik vroeg haar hoe dat precies zat. Zij wist mij te vertellen dat de oncoloog en de verpleegkundigen iedere ochtend overleg hebben en dat als de uitslag niet goed is, de chemo dan ook niet start.
Toen de oncoloog en verpleegkundigen uit overleg kwamen hoorden we inderdaad mompelen dat de kuur voor mw Marissink door kon gaan. Ik liep achter de zaalarts aan en vroeg aan haar of de chemo door ging. Zij zei van wel en toen vroeg ik of de uitslag dan goed was. Nou, dat wilde ze natuurlijk allereerst met Sonja bespreken. Ook wel logisch, vond ik.
Uiteindelijk kwam ze bij ons aan en vertelde dat we blij konden zijn! De echte details mocht zelfs zij niet geven en die kwamen dus 's middags via de oncoloog zelf. Geen probleem, wij wisten genoeg. Wat een lekkere chemo was dat. Het was alleen dat hij om 9 uur begon en om half 2 waggelden we de zaal af om ons vervolgens om half 3 bij dr de Jong te melden. Dat zijn toch wel pittige dagen  en dat terwijl je eigenlijk niets doet.
De oncoloog was helemaal tevreden, zelfs blij. De chemo doet erg goed zijn werk, de activiteit is zeer sterk verminderd en de plekken op de longen zijn kleiner geworden. In de hals was al helemaal niets meer te zien. Tja, dan ga je als een blij mens weg. Er komen nu weer 2 kuren aan, elke kuur is 4 weken. Dan komt er weer een scan en misschien kan er dan zelfs gestopt worden met de chemo, maar dat bespreken we tegen die tijd, want er zijn nog meerdere mogelijkheden: een onderhoudsdosis van verschillende medicijnen of chemo, andere hormoonpillen, etc. We hebben weer even de tijd om ons erin te verdiepen. Voor nu zijn we in ieder geval enorm blij en kunnen we weer even vooruit. De tweede kuur zit er na vandaag op, dat betekent dat we twee weken vrij hebben. Kan Son weer even bijkomen.
Overigens, misschien is het overbodig om te vermelden, maar een goede uitslag betekent dus niet dat de kanker weg is, dat kan niet meer. Een goede uitslag betekent in ons geval steeds een tijdje langer leven. Maar ook daar kun je blij mee zijn, echt!
We hadden besloten om bij een gunstige uitslag de zomervakantie te gaan boeken. Dat gaan we morgen dan ook meteen doen. Voor de derde keer naar Ile de Re. De laatste keer dat we daar waren, was er nog niets aan de hand, raar wel. Vandaag hoorden we dat de Prinsjes (Monique en Ilanit, Jennie en Josine) ook de knoop hebben doorgehakt : ze gaan weer mee. Leuk, we hebben er zin in. Maar eerst nog een huisje boeken voor de voorjaarsvakantie en in mei naar Zweden. Best knap, voor iemand die niet zo van vakantie houdt.
Er wordt nog steeds flink getraind in Nederland en omstreken. Op het moment van schrijven hebben we 63% binnengesleept. Heb je nog niet gestort, kijk dan even op www.staoptegenkanker.nl/leef-lef-kwf  en stort je bijdrage. We zullen je niet teleurstellen op 9 juni.
We hebben al in de VAR gestaan met onze actie. Van daaruit  komen we zondag 27 januari op de radio bij Stichtse Vecht (zomaar een zondag oid). Verder heeft het KWF zelf ons gespot en gaan ze een artikel aan ons wijden en als klap op de vuurpijl komen we met een groot artikel inclusief foto in de zij aan zij (6 wekelijks landelijk blad voor lesbische en biseksuele vrouwen). Kortom, voor je het weet zie je ons bij 'blij dat ik glij', 'sterren dansen op het ijs', 'de duik van je leven' 'fiets 'm d'r in"  en meer van dat soort fan-tas-tisch-leuke-kwalitatief - niet- te-evenaren-programma's.

Mutsjes, doekjes, hoedjes, petjes

Het nieuwe jaar is inmiddels 13 dagen oud en we kunnen concluderen dat er niets veranderd is ten opzichte van 2012; we gaan gewoon weer naar het werk, de meiden gaan gewoon weer naar school, Bente en ik gaan gewoon weer naar pianoles, Sune gaat gewoon weer naar gitaarles, de meiden en ik gaan gewoon weer naar badminton, de meiden gaan gewoon weer naar turnen, we lopen gewoon nog steeds gewoon hard en Son gaat 'gewoon' weer naar de chemo.
Inmiddels zijn we weer 2 chemo's verder en dat betekent dat DE SCAN eraan komt. Deze week zullen we toch wel wat zenuwachtiger zijn dan normaal, want deze scan is erg belangrijk. Slaat de chemo aan of niet? Je durft het niet te hopen, maar of je nou wilt of niet, je hoopt en dat is maar goed ook, anders kun je er maar beter direct mee stoppen. Son geeft zelf aan, dat ze het bobbeltje in haar nek niet meer voelt, dat zou dus kunnen betekenen dat hij kleiner is geworden en dat zou natuurlijk goed nieuws zijn. Maar ja, we weten inmiddels dat dit soort dingen niet altijd iets zeggen. Donderdag 17 januari heeft Son de petscan en dan op maandag 21 januari 's middags na de chemo, de uitslag. Nog ruim een week wachten dus.
Mensen vragen regelmatig aan mij hoe wij het zo goed volhouden en dat we zo doorgaan met ons leven en plannen maken. Ik heb daar wel een idee over. Ten eerste is het natuurlijk zo, dat we echt niet altijd blij en vrolijk zijn, maar inderdaad, meest van de tijd wel. We proberen ook zoveel mogelijk leuke dingen te doen en te genieten. Het is niet dat we hele dagen op stap zijn, ook met z'n vieren thuis is het gezellig. Verder denk ik, dat wanneer je 24 uur per dag 7 dagen per week in de situatie zit waarin wij verkeren, je wel naar een modus moet zoeken om het te handelen, anders is het inderdaad niet te doen. En hoe bizar ook, dingen wennen.
Verder hebben we natuurlijk ook ons GROTE DOEL! De Berekuilloop op 9 juni in Utrecht. De organisatie heeft inmiddels laten weten dat ze het een fantastisch initiatief vinden en verlenen al hun medewerking. Rond de 60 lopers hebben we op dit moment. Ook hebben we al 60% van ons eindbedrag binnengesleept. Ons streefbedrag is 5000 euro, meer mag natuurlijk. Het motiveert enorm om te lopen en het gaat ook echt goed. Gisteren kregen we 4 T-shirts van het KWF toegestuurd, ook voor Marjoleine en Joyce uiteraard. Heerlijke hardloopshirts, maar tijdens de echte loop gaan we natuurlijk allemaal in hetzelfde shirt. Het zou fijn zijn als we ook veel toeschouwers hebben op die dag, dus mocht je nog niks te doen hebben op 9 juni...... Kijk ook even op www.staoptegenkanker.nl/Leef-Lef-KWF
Met de meiden gaat het goed. Ik denk dat Sune het vrij lastig vindt dat Sonja kaal is. Deze week kwam er een vriendinnetje mee en zij had Sonja denk ik nog niet met een mutsje gezien. Sune zei tegen haar: mama is wel kaal hoor. Vriendinnetje: maar dat geeft toch helemaal niks! Hoe lief is dat? Verder heeft Sune een eigen manier van er mee omgaan: alle mutsjes, doekjes, hoedjes, petjes die Son heeft/krijgt worden eerst uitgebreid getest door Sune en gedeeld met haar grootste vriend, Tommie. Ik probeer er een foto bij te plaatsen, wie weet lukt het. Bente heeft het er niet over, behalve als wij het erover hebben. De meiden weten inmiddels dat Sonja niet meer beter wordt. We hebben nog niet verteld dat haar leven niet meer heel lang gaat duren. Op dit moment is daar ook nog geen reden toe.
Na de uitslag van de scan van deze week hopen we onze zomervakantie te kunnen gaan boeken, want daar hebben we toch wel heel veel zin in. Duimen maar!
Met Son zelf gaat het aardig goed. Een beetje rustiger aan moet ze wel doen, merkt ze, dus nu houdt ze de middagen vrij en gaat dan naar bed. Ze rent nog wel steeds, maar dat is heel zwaar. ik vind het nog steeds heel knap en dat vonden ze in het ziekenhuis ook!

Laatste dag van 2012

Op de laatste dag van 2012 toch nog een stukje over het wel en wee van ons gezin.
We genieten van de vakantie en hebben het aardig druk. Chaotisch is het ook wel, aangezien er in ons huis druk gebouwd wordt aan een nieuwe badkaner. Het vordert gestaag. EINDELIJK het bad eruit, wat een opluchting zal dat zijn. Wij zijn inderdaad geen badmensen.
Twee weken vakantie, ook van de chemo, maar donderdag is het weer zover. Dan gaat de tweede periode van 3 weken van start. Na deze 3 weken volgt een scan. Dat zal de nodige spanning opleveren, want dan wordt er namelijk bekeken of hij uberhaupt aanslaat. Laten we het van harte hopen, anders moet er weer iets anders verzonnen worden. Op zich is het allemaal goed vol te houden voor Sonja. Goed voor iemand met kanker bedoel ik dan natuurlijk, want ze ligt wel iedere middag een paar uur op bed. Alhoewel, zo in de vakantie schiet het er redelijk vaak bij in. We hebben gewoon te veel leuke dingen en afspraken. Gelukkig!
Helaas is het haar van Son wel uitgevallen. Er was geen houden meer aan, dus hebben we het maar weer redelijk kort geschoren. In tegenstelling tot de vorige keer vonden we het best wel even een ding om het er toch af te halen. Niet dat het de vorige keer niet heftig was, maar nu was het toch anders. Misschien omdat ons gezegd was dat het waarschijnlijk zou blijven zitten, ik weet het niet. Overigens had Son al van lotgenoten gehoord dat het wel uit zou vallen, dus we waren ook weer wel voorbereid. Feit is dus, dat het er af is.
Op dit moment staat ons leven ook in het teken van www.staoptegenkanker.nl/Leef-Lef-KWF Dit is de website die wij samen met Marjoleine en Joyce hebben gemaakt. Neem er alsjeblieft een kijkje en help ons en vele anderen. Inmiddels hebben we al meer dan 50 potentiele lopers en is er al een aardig bedrag over gemaakt door ouders, vrienden, bekenden, lotgenoten, meelevenden, etc. Zoals je op de site kunt lezen is ons streefbedrag 5000 euro. We zitten nu, na twee weken in lucht te zijn al op ruim 13% van dit bedrag. Wonderlijk...... Veel mensen die meelopen zijn al druk aan het trainen en aangezien we met z'n allen in een facebookgroep zitten is dat erg stimulerend. Iedereen schrijft over zijn trainingen en als je dan terugkrijgt dat iedereen trots is op elkaar werkt dat erg aanstekelijk. Ook Sonja is al bij les 5 van Evy, een trainingsprogramma richting 5 km. Hoe ze dat doet met al die chemo in haar lijf, ik weet het niet, maar ik ben vol bewondering. Hier doen we het voor met z'n allen (en voor Marjoleine niet te vergeten)
Met de meiden gaat het heel goed. Zij hebben ook een lekkere vakantie. Veel luieren, logeren bij hun vriendinnen, spelen bij hun vriendinnen, spelletjes doen, tv kijken, puzzels maken, naar de bioscoop, spelen, lekker lang in je pyjama, logeren bij opa en oma, etc. Kortom, genieten.
Ik krijg regelmatig te horen dat mensen niet kunnen reageren op deze site. Wat je volgens mij moet doen is reageren via google en dan op anoniem klikken. Uiteraard dan wel je naam erbij zetten na je berichtje, want anders weet ik niet van wie het afkomstig is. Volgens mij moet het dan zo lukken en het beste is het om het via de computer te doen, heb ik mij laten vertellen. Ik lees vaak de berichten terug, daarom vind ik het fijn als je hier reageert en niet via FB, want dat is veel vluchtiger en verdwijnt sneller.
Vanaf hier wensen wij iedereen een goed 2013 met veel gelukkige dagen.

(goede) doelen stellen

Donderdag na chemo 3 zijn we nog even in de stad wat gaan drinken en toen ontsproot ons een bizar plan: Son (en ik) gaat weer hardlopen! We werden er helemaal gelukkig van. De plannen werden steeds wilder en uiteindelijk zijn we op dit moment met ruim 20 personen die de 5 km gaan meerennen op 9 juni in Amersfoort. Op facebook hebben we een groep aangemaakt met allemaal enthousiaste mensen die mee gaan doen. Sommigen hebben al jaren loopervaring, anderen starten vanaf 0, maar iedereen is zo fantastisch enthousiast!.Hoe mooi zou het zijn als we op 9 juni met z'n allen over de finish komen? (Wie het dan droog houdt is een knapperd). Iedereen mag meedoen, dus denk je, ik wil ook, mail het ons en we nodigen je uit in onze besloten groep. Je moet dan natuurlijk wel FB hebben. Heb je geen FB, maar wil je wel graag meedoen, dat kan ook hoor. Je kunt dan alleen niet gezellig met iedereen meekletsen. Ook maakt het niet uit waar je woont, er komt zelfs  iemand speciaal voor over uit Fuerta Ventura, als je maar op 9 juni in Amerfsoort bent.
Inmiddels hebben Son en ik twee trainingen achter de rug. Het ging goed en het geeft ook zo'n lekker gevoel om weer te lopen. Ik ben zo stom geweest om 2 jaar geleden te stoppen met lopen. De diagnose was toen gesteld bij Sonja en ik dacht, als ik nu niet meer ren, krijgt ze geen uitzaaiingen. Beetje naief uiteraard en ook helemaal niks voor mij om bijgelovig te zijn, maar ja, ik ben het. Helaas kan ik nu dus weer lopen, dan maar gelijk voor het goede doel. We lopen voor het KWF en laten ons sponseren. Uiteraard allemaal in hetzelfde T-shirt. Dit wordt ongetwijfeld vervolgd.
We zitten sowieso in een periode waarin we gewoon gelukkig zijn, dat kan dus echt. Volgens mij schreef ik het al eerder. Zo hebben we ook het plan gevat om in de meivakantie naar Zweden te gaan, op bezoek bij Mark, de broer van Son. Verder wil met name Bente heel erg graag naar Ile de Re op zomervakantie (we zijn er al twee keer eerder geweest) en daar hebben we dusdanig goede herinneringen aan, dat we dat dan ook maar gewoon gaan doen. Het is gezellig om het erover te hebben en je wordt er blij van. Of het lukt of niet, geen idee, maar de voorpret pakt niemand ons af.
Klein minpuntje: haaruitval begint te komen. Nu ken ik niemand met zulk dik en veel haar als Sonja, dus misschien dunt het alleen uit, zoniet, dan halen we het er af. Verder heeft ze weinig echt hele heftige bijwerkingen tot nu toe. Laten we hopen dat het zo blijft.
Nog een weekje en dan is het kerstvakantie. Even geen school, geen chemo, geen gedoe, WEL een nieuwe badkamer en een hoop gezelligheid. Laat maar komen die vakantie!